Lucy 

Ook Lucy kwam bij mij via Stichting Collie en Co in Nood. Een Schotse herder teefje van ongeveer 11 jaar oud, ze was een bijzonder hond, ik heb vele bijzondere honden onder me hoede gekregen en zelf de Chinchilla was een bijzonder dier. Maar Lucy had iets speciaals. Ten eerste was ze een gehandicapte hond, ze kon niet staan, alleen maar kruipen maar ze had een enorme levenskracht ,een over levensdrift. Ze was een vechter, een hond met een verleden, die niet meer welkom was geweest. Toen ze bij mij kwam keek ze heel verdrietig. Alweer een ander huis, alweer een andere situatie. Ik ben vrij snel met healings begonnen, en daar kon ze van genieten. Ze kon haar nieuwe situatie accepteren en mijn roedel nam haar liefdevol op. Ik heb met haar toen afgesproken dat ze bij mij mocht blijven tot haar tijd was, wat er ook gebeurde, Lucy hoefde niet meer weg.

We hebben geprobeerd Lucy weer te laten lopen; ze kreeg fysiotherapie en we oefende samen veel met de hondenrolstoel. In het begin wilde ze ook alles  zelf doen, zelf naar de drinkensbak gaan, zelf buiten plassen, maar ze had dan wel mijn hulp nodig, hoewel ze wel behendig was in kruipen.

Ze was ook een opgewekte, blije hond. Natuurlijk met momenten dat ze het moeilijk had. Ze had een enorme uitstraling van een prinses. Ze wilde ook altijd weten waar ik was, haar ogen volgde mij overal. Haar ogen straalde veel levendigheid en blijheid uit.

We hadden ook veel bekijks in het dorp  wanneer ik met Lucy rond liep, ofwel met de handdoek om haar te ondersteunen of met de hondenrolstoel. Mensen spraken me aan en kinderen waren heel nieuwsgierig naar Lucy. Lucy genoot van al deze aandacht. Kinderen vroegen aan me of Lucy weer zou kunnen  gaan lopen, maar daar kon ik helaas geen antwoord opgeven. Ik kon dat alleen maar op hopen want ik gunde haar dat zo erg. Het heeft niet zo mogen zijn; ik voelde bij de healings dat het niet goed zat in haar buik, en dat dit diep zat. Lucy vertelde ook dat het probleem in haar buik zat en dat dit diep zat en niet kon lopen. Verder vertelde ze me nog dat ze moe was van het geven. Het geven in haar leven. Ik heb Lucy verteld dat ze niet meer hoefde te geven en dat ze nu juist liefde mag ontvangen, zoveel als ze maar wilde. voor mij hoefde zij haar best niet meer te doen.

We zijn gestopt met fysio maar we zijn wel blijven lopen met de hondenrolstoel. Tot het moment dat zet aangaf dat ze daar te moe voor was, en dat kon je ook heel goed aan haar zien. Fysiek ging het dus niet goed, maar geestelijk wel. Je zag dat er een serene rust in haar ogen was gekomen  en ze straalde ook een bepaalde kracht uit. Ze was thuis gekomen bij haar zichzelf en ze heeft leren loslaten. Geleerd te accepteren dat haar fysiek lichaam allemaal niet meer aankon en ik mocht haar steeds meer helpen. Op een gegeven ogenblik, werd ze ook incontinent en kon ze zichzelf niet meer omdraaien. Haar weerstand ging achteruit en ze kreeg steeds meer last van fysiek ongemakken. Lucy wilde nog niet gaan, ze wilde bij mij blijven. Maar ze kon haast niet meer lopen en ze kreeg ook steeds meer pijn.

Ik heb haar toen healings geven, stervensbegeleiding. Zodat er inzicht kwam om  het laaste stukje van haar leven los te kunnen laten. Om mij en ook de roedel los te kunnen laten, zodat ze haar aandacht kon richten naar het overgaan. Net zolang totdat Lucy aan gaf dat ze klaar was om het aardse leven los te laten. De laaste dagen omklemde ze haar beide voorpootjes om mij hand, het was nu goed. Ik zag dit in haar ogen. Ik heb haar toen laten gaan. Ik zei tegen haar. “Ga maar zo vrij als een vlinder, laat je lichaam maar  los en ga!” Lucy is gegaan en de dag erna fladderde er een vlinder om mij heen, een witte koolvlinder, en ik wist dat het Lucy was. Lucy vertelde me toen dat het goed met haar ging en dat het zo goed was. Die hele dag was de vlinder nog bij me in de buurt.